Gatunek: RUMEX Szczaw

Pochodzenie: Europa i Azja Zachodnia

Wygląd: Roślina osiąga wysokość od 30 do 100 cm, tworząc kępy z jasnozielonymi, strzałkowatymi liśćmi. W okresie kwitnienia, od maja do sierpnia, pojawiają się wiechowate kwiatostany z drobnymi, zielonkawymi lub czerwonawymi kwiatami.Szczaw jest dwupienny, co oznacza, że kwiaty męskie i żeńskie występują na oddzielnych roślinach.​

Pielęgnacja: Preferuje stanowiska słoneczne lub półcieniste oraz gleby żyzne, gliniaste, lekko kwaśne do obojętnych, o odczynie pH 5,0–7,0. Podłoże powinno być wilgotne, ale przepuszczalne. Roślina jest mrozoodporna i dobrze znosi polskie warunki klimatyczne Szczaw zwyczajny jest łatwy w uprawie. Wysiewa się go bezpośrednio do gruntu wczesną wiosną lub w sierpniu na zbiór w kolejnym roku. Głębokość siewu wynosi około 1 cm, a rozstawa między roślinami to 30–35 cm. Roślina wymaga regularnego podlewania, zwłaszcza w początkowym okresie wzrostu. Dobrze znosi cień i może pozostawać w jednym miejscu przez 3–4 lata. Po posadzeniu sadzonki ważne jest, aby zapewnić jej regularne podlewanie, zwłaszcza w pierwszych tygodniach. Szczaw lubi wilgotne podłoże, ale źle znosi zastoiny wodne, dlatego gleba powinna być przepuszczalna. Najlepiej podlewać roślinę umiarkowanie, ale często, tak by ziemia była stale lekko wilgotna. Ważne jest także systematyczne odchwaszczanie miejsca wokół sadzonki, aby młoda roślina nie musiała konkurować o składniki odżywcze z innymi roślinami. Szczaw dobrze reaguje na spulchnianie gleby wokół korzeni, co poprawia jej napowietrzenie. Aby przedłużyć okres zbioru młodych, delikatnych liści, zaleca się regularne usuwanie pędów kwiatowych, zanim zaczną się rozwijać. Pozwoli to roślinie skupić energię na produkcji liści, a nie na kwitnieniu i tworzeniu nasion.

Ciekawostka: Szczaw zwyczajny był wykorzystywany w medycynie ludowej do leczenia dolegliwości wątroby i nerek. Herbatka z liści szczawiu pomagała przy problemach trawiennych, a napary stosowano do przemywania ran i owrzodzeń​