Gatunek: HELIANTHUS ANNUUS Słonecznik zwyczajny

Pochodzenie: Południowo Zachodnia Ameryka Północna

Wygląd: Prosto wzniesiona łodyga osiąga zwykle od 1 do 3 metrów wysokości, choć niektóre odmiany mogą dorastać do 4 m, a drobne – nie przekraczać 20 cm. Łodyga jest gruba, sztywna, często owłosiona. Liście są duże, sercowate lub jajowate, ułożone naprzemianlegle, z ostro zakończonym wierzchołkiem i piłkowanym brzegiem. Kwiatostan – koszyczek składa się z dużych, żółtych płatków języczkowatych oraz licznych drobnych kwiatów rurkowatych w środku.

Pielęgnacja: Słonecznik wymaga stanowiska w pełnym słońcu by intensywnie rosnąć i obficie kwitnąć. Preferuje gleby żyzne, dobrze przepuszczalne, o odczynie od obojętnego do lekko kwaśnego. Podłoże powinno być stale umiarkowanie wilgotne, z dobrym drenażem, gdyż stagnacja wody powoduje gnicie korzeni. Uprawa słonecznika nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. W ogrodzie rośnie dobrze na glebach żyznych. Warto przed sezonem zasilić podłoże kompostem, by przedłużyć kwitnienie. W doniczce stosuje się podłoże kwiatowe z dodatkiem obornika i żwirku dla drenażu. Młode rośliny podlewa się regularnie, później są stosunkowo odporne na suszę, choć przesuszenie końcówek liści jest wskaźnikiem, że warto podlać. Nawożenie warto zastosować wiosną i w trakcie kwitnienia – nawozem ogólnym, później przejść na preparat do roślin kwitnących. Słonecznik jest jednoroczny – zimowanie nie dotyczy go, ponieważ po sezonie zasycha i obumiera. Jeśli chcemy zachować nasiona do ponownego wysiewu, należy je zebrać dopiero po uschnięciu koszyczka.

Ciekawostka: Słoneczniki wykazują heliotropizm – młode koszyczki podążają za słońcem w ciągu dnia, dzięki czemu maksymalizują fotosyntezę. Ta charakterystyczna cecha tłumaczy nazewnictwo: „Helianthus” – od greckiego helios (słońce) i anthos (kwiat).